ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.

Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας το έτος 1956.

Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων(1) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.

Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι , αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό. Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί , κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: «Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια, αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»

Άρχισε να χορεύει , έκανε δύο γύρους , οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.

Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος , απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο.
Οι γιατροί , που γρήγορα κατέφθασαν , δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. Οι βελόνες των ενέσεων , που ήθελαν να της κάνουν , στράβωναν και έσπαζαν καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλά δεν μπόρεσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. Τα πόδια της λές και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. Αλλά , η καρδιά χτυπούσε! Η Ζωή ήταν ζωντανή . δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιεί…

Όταν η μητέρα της γύρισε και είδε τι συνέβη, έπεσε αναίσθητη και την μετέφεραν στο νοσοκομείο , από το οποίο βγήκε σε μερικές ημέρες. Η πίστη της στην ευσπλαχνία του Θεού και οι θερμές μητρικές της προσευχές για συχώρηση της δύστυχης, ανανέωσαν , με τη Χάρι του Θεού , τις ζωτικές της δυνάμεις.

Η Ζωή ήλθε σε συναίσθηση και με δάκρυα ζητούσε συγχώρηση και βοήθεια.

Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι , γιατροί , και πνευματικά πρόσωπα. Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ ανά οκτάωρο. Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι(28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.

Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα.


-Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή.

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. Ο Πατριάρχης απάντησε

Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!

Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:

1 Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.

2. Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.

3. Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε , σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθειά του πίστη σ’ ένα θαύμα.

4. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος , ο ποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Τις παραμονές της εορτής του Ευαγγελισμού (που εκείνη τη χρονιά έπεσε το Σάββατο της τρίτης εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής) πλησίασε προς τους φύλακες της Ζωής ένα καλοσυνάτος Γέροντας και τους παρεκάλεσε να του επιτρέψουν να ιδεί την Ζωή. Αλλά οι φύλακες αστυνομικοί αρνήθηκαν να του επιτρέψουν. Ήρθε ο Γέροντας και την επόμενη ημέρα, αλλά πάλι οι επόμενοι φύλακες δεν τον άφησαν. Την Τρίτη φορά ,ανήμερα του Ευαγγελισμού , οι φύλακες τον άφησαν. Η φρουρά τον άκουσε πόσο εύσπλαχνα μίλησε στην Ζωή μπαίνοντας: «Λοιπόν , κουράστηκες από την ορθοστασία;»

Πέρaσε λίγη ώρα και, όταν οι φρουροί θέλησαν να βγάλουν έξω τον Γέροντα, αυτός δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο…

Όλοι ήσαν βέβαιοι ότι εκείνος ήταν ο ίδιο ο άγιος Νικόλαος. Έτσι η ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).

Τη νύχτα της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού η Ζωή άρχισε να φωνάζει ιδιαίτερα δυνατά:


-Προσεύχεσθε!

Οι νυχτερινοί φύλακες ανατρίχιασαν και άρχισαν να την ρωτούν: «Γιατί φωνάζεις τόσο φοβερά;»

Ακολούθησε η απάντηση:

-Φοβερό ! Καίγεται η γή! Προσεύχεσθε! Όλος ο κόσμος χάνεται για τις αμαρτίες του, προσεύχεσθε!

Από εκείνη τη στιγμή η Ζωή αναζωογονήθηκε, οι μύς άρχισαν να μαλακώνουν , να ζωντανεύουν. Τελικά την έβαλαν στο στρώμα, αλλά εκείνη συνέχισε να φωνάζει και να καλεί όλου σε προσευχή για τον κόσμο που χάνεται για τις αμαρτίες, για την γη που καίγεται για τις ανομίες της.

-Πως έμεινες ζωντανή μέχρι τώρα; Ποιος σε έτρεφε; την ρώτησαν

-Περιστέρια, περιστέρια με έτρεφαν, ήταν η απάντηση . Από αυτό έγινε φανερό ότι έλαβε έλεος και συγχώρηση από την Δεξιά του Κυρίου Παντοκράτορος. Ο Κύριος συγχώρησε τις αμαρτίες της Ζωής, με την παρουσία του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού , και λόγω των μεγάλων βασάνων της και της ορθοστασίας κατά την διάρκεια των 128 ημερών.

Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. Πολλοί άνθρωποι βλέποντας τα θαύματα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. Όσοι δεν φορούσαν σταυρό , άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.


Με φόβο και δάκρυα ζητούσε ο λαός συγχώρεση των αμαρτιών , επαναλαμβάνοντας τα λόγια της Ζωής: «Φοβερό, η γη καίγεται, χανόμαστε για τις αμαρτίες μας! Προσεύχεσθε! Οι άνθρωποι χάνονται για τις ανομίες τους!».

Την τρίτη ημέρα του Πάσχα η Ζωή έφυγε για τον Κύριο , αφού διήνυσε τον δύσκολο δρόμο της ορθοστασίας των 128 ημερών μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου για την συγχώρεση όλων των αμαρτιών της. Το άγιον Πνεύμα την διατηρούσε στη ζωή όλες αυτές τις ημέρες για να αναστήσει την ψυχή της από τον θάνατο της αμαρτίας, ώστε στην μέλλουσα αιώνια ημέρα να την αναστήσει εν σώματι για την ζωή την αιώνιο. Όπως, άλλωστε το λέει και το ίδιο το όνομά της: Ζωή.

Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη. Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. Δεύτερον , μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν. Τρίτον , η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεό και δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν ηθικά. Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεό, αλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία. Αυτός έμπρακτα στερεώνει την πίστη, για να λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες και από τη τιμωρία γι’ αυτές.



(1.)Στη Ρωσία οι εορτές ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Η νηστεία των Χριστουγέννων διαρκεί από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι 6 Ιανουαρίου του επόμενου έτους.

ΟΙ ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

 
Το πρώτο θεμέλιο του ιερού σου έργου, το πρώτο λιθάρι της νοητής αυτής οικοδομής, είναι η στέρεη συγκατάθεση κι αμετάθετη απόφαση της καρδιάς σου, να πεθάνεις καλύτερο χίλιες φορές, αν ήταν αυτό δυνατό, παρά να κάνεις μια θανάσιμη αμαρτία.
Καθώς μία τίμια κι ενάρετη γυναίκα προτιμά να πεθάνει παρά να προδώσει τον άντρα της, έτσι και ο χριστιανός πρέπει να είναι τόσο πιστός στο Θεό, ώστε να προτιμά οποιαδήποτε ζημιά στη ζωή αυτή, παρά να φταίξει έστω και λίγο απέναντί Toυ.

Γιατί το μικρότερο κακό που παθαίνει στην ψυχή του από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερο από τη χειρότερη σωματική βλάβη. Κι επειδή δεν είναι μόνο ένα το κακό που βρίσκει την ψυχή από την αμαρτία, αλλά πολλά κι διάφορα, τα γράφουμε εδώ για να τα μάθεις, κι έτσι να φεύγεις μακριά της σαν από φίδι φαρμακερό.

Πρώτα-πρώτα, στερείσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι το μεγαλύτερο δώρο του πανάγαθου Θεού στους ανθρώπους. Η χάρη, με τρόπο υπερφυσικό, σε κάνει -ας το πούμε έτσι -συγγενή του Θεού και μέτοχο της θείας φύσεως.

Δεύτερο, στερείσαι τη θεία φιλία κι οικειότητα, που συνοδεύει πάντα τη χάρη. Κι αν είναι μεγάλη ζημιά το να χάσεις τη φιλία ενός επίγειου άρχοντα, πόση ζημιά είναι, αλήθεια, το να χάσεις τη φιλία του επουράνιου Βασιλιά;

Τρίτο, στερείσαι τις δωρεές και τις δυνάμεις του Πνεύματος, με τις οποίες ήσουν στολισμένος και οπλισμένος εναντίον του διαβόλου.

Τέταρτο, στερείσαι την κληρονομιά της βασιλείας των ουρανών και τη δόξα που παρέχει εκεί η χάρη.

Πέμπτο, στερείσαι την υιοθεσία, που μας κάνει παιδιά του Θεού.

Έκτο, στερείσαι την ειρήνη της συνειδήσεως, τις παρακλήσεις του Πνεύματος, τον καρπό και το μισθό όλων των καλών έργων που έκανες ως την ώρα εκείνη.

Έβδομο, στερείσαι την πατρική φροντίδα του Χριστού και τη μετοχή σου στο μυστικό Σώμα Του, γιατί δεν είσαι πια ενωμένος μαζί Του, σαν μέλος ζωντανό, με την αγάπη και τη χάρη.

Όλες αυτές τις ζημιές παθαίνεις για μια θανάσιμη αμαρτία.

Και να τι κερδίζεις: Εξαλείφεσαι από τη βίβλο της ζωής.

Αντί για παιδί του Θεού, γίνεσαι δούλος του πονηρού.

Αντί για ναός και κατοικητήριο της Παναγίας Τριάδος, γίνεσαι σπηλιά ληστών και φωλιά δρακόντων.

Κι έτσι καταντάς σαν τον Σεδεκία, που υποδουλώθηκε στον Ναβουχοδονόσορ, ή σαν τον Σαμψών, που, αφού μαζί με τα μαλλιά του έχασε και τη δύναμή του, έμεινε πια ανίσχυρος στα χέρια των έχθρων του, κι αυτοί του έβγαλαν τα μάτια και τον έδεσαν σαν ζώο να γυρίζει μια μυλόπετρα.

Στην ίδια κατάσταση ξεπέφτει και ο ταλαίπωρος άνθρωπος, όταν, εξαιτίας της αμαρτίας, χάσει τη δύναμη και το στολισμό της θείας χάριτος. Ανίσχυρος είναι πια για καλά έργα, τυφλός και σκοτισμένος ως προς την επίγνωση των θείων πραγμάτων, αιχμάλωτος των πoνηρών δαιμόνων, που τον αλυσοδένουν σαν ζώο, αναγκάζοντάς τον να κάνει τα άπρεπα τους θελήματα.

Είναι, λοιπόν, αυτή κατάσταση λογικού άνθρώπου; Έχουν γνώση και σύνεση όσοι τολμούν να κάνουν τόσες αμαρτίες χωρίς ντροπή; Και μικρό κακό παθαίνουν απ’ αυτές; Αλήθεια, τόσο φοβερό πράγμα είναι η αμαρτία, που θα έπρεπε να τη φοβάται ο καθένας μας περισσότερο και από κεραυνό.

Γι’ αυτό, κάθε φορά λοιπόν που ο δαίμονας σε παρακινεί και σ’ ερεθίζει ν’ αμαρτήσεις, να συλλογίζεσαι τις ζημιές που είπαμε πιο πάνω. Πάρε μια νοητή πλάστιγγα, και βάλε από το ένα μέρος τις ζημιές αυτές κι από το άλλο την ηδονή και την απόλαυση που σου δίνει η αμαρτία. Ζύγισε και αναλογίσου σαν άνθρωπος φρόνιμος, αν είναι σωστό και λογικό, για τόσο αισχρό και ρυπαρό κέρδος, να ζημιωθείς τόσο μεγάλους και ατίμητους θησαυρούς.

Δεν θα γίνεις όμοιος με τον Ησαύ, που πούλησε τα πρωτοτόκιά του, ο ασύνετος, για ένα πιάτο φακή;

«ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ»

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Α. Πως να εκκλησιάζεσαι.
Πρόσεχε πολύ, μου είπε συνεχίζοντας, όταν βρίσκεσαι στην εκκλησία. Να μη μιλάς κι όταν ψάλλεις, μην προσπαθείς να κάνεις ωραία τη φωνή σου από κενοδοξία, για ν’ αρέσεις στους ανθρώπους.
-Είναι άραγε μεγάλη αμαρτία όλ’ αυτά;
-Πρέπει να ξέρεις, παιδί μου, ότι πάνω από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην εκκλησία αναρίθμητοι άγγελοι συμψάλλουν αοράτως μαζί τους. Όταν όμως αρχίσει κανείς απ’ τους πιστούς ν’ αστειεύεται, να συζητεί για τα βιοτικά ή να σχολιάζει τους άλλους, οι άγγελοι που τον βλέπουν αφήνουν τον ύμνο και θρηνούν πικρά για το κατάντημά του λέγοντας:
-Ώ, σε ποια βαριά αιχμαλωσία έπεσε η ψυχή του άνθρώπου αυτού! Πόσο βέβηλα στέκεται μέσα στον ναό, χωρίς φόβο Θεού και χωρίς ντροπή!

Γι’ αυτόν έγειρε ο Θεός το αυτί του, να του το γεμίσει με ταπεινή και αφοσιωμένη προσευχή κι αυτός το γεμίζει με γέλια και κατακρίσεις.
τα λόγια αυτά με τρόμαξαν κι από τότε στεκόμουν στην εκκλησία με περισσότερη ευλάβεια. Θυμόμουνα τι μου είπε ο δίκαιος και, αν καμιά φορά ξεχνιόμουν κι έλεγα καμιά λέξη, ένιωθα φόβο και ντρεπόμουν τους αγγέλους του Θεού.

Β. Το λάδι του καντηλιού
Ο άγιος είχε και την έξης θαυμαστή συνήθεια: Όταν ήταν να κοιμηθεί λίγο, έστρωνε πρώτα στη γη πέτρες κι εκεί επάνω έριχνε ένα μικρό στρώμα. Έπειτα έψαλλε νεκρώσιμους ύμνους, σαν να λογάριαζε να θάψει τον εαυτό του κι έλεγε από στήθους τέσσερις απόστολους, τέσσερα ευαγγέλια και μερικά άλλα. Τέλος σταυρώνοντας τη στρωμνή του τρεις φορές ξάπλωνε βάζοντας και μια πέτρα για προσκεφάλι.
Συχνά του έκαναν στον ύπνο επίθεση οι δαίμονες. Τον ενοχλούσαν και δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Έπαιρνε τότε το ραβδί του και με δύναμη πνευματική τους χτυπούσε άγρια περιγελώντας την αδυναμία τους. Τόσο που οι δαίμονες τα είχαν χαμένα μαζί του.
-Τι θα κάνουμε μ’ αυτόν τον σκληροτράχηλο; αναρωτιόντουσαν. Τη μια μας χτυπάει και την άλλη μας βρίζει κι εξευτελίζει ολόκληρη τη γενιά μας.
Μια βραδιά λοιπόν που κοιμόταν λιγάκι ο δούλος του Θεού, έρχεται ο διάβολος κρατώντας αξίνη και θέλοντας να τον χτυπήσει. Αλλά ξαφνικά κατατρομαγμένος όρμησε πάλι έξω θορυβώντας και χάθηκε σαν καπνός. Φεύγοντας έτριζε τα δόντια του κι έλεγε:
-Ω Μαρία, παντού με καις εσύ, προστατεύοντας τούτον τον ξεροκέφαλο.
Ακούγοντας τα λόγια αυτά ο Νήφων κατάλαβε ότι η Θεοτόκος τον υπερασπίζει και τον φυλάει. Κι αυτό γιατί κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, έπαιρνε λάδι απ’ το καντήλι της και άλειβε το μέτωπο, τ’ αυτιά κι όλα του τα αισθητήρια. Για τούτο κατατροπώθηκε ο διάβολος, κι εξαφανίσθηκε.
Από τότε είδε τη δύναμη που είχε το λάδι αυτό της Θεοτόκου και όλων των άγίων και έδινε συχνά στους γνωστούς του ν’ αλείβονται και μετά να κοιμούνται.

1937

1937

1 

ΜΕΡΟΣ Α’

Επιλέξτε όποια φωτογραφία επιθυμείτε για να την μεγεθύνεται.

Άγια Θεοφάνεια 1937. Από την κάθοδο πρός τη θάλασσα του παλαιού Φαλήρου. Διακρίνονται οι Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανός και π. Φλωρίνης Χρυσόστομος.

Άγια Θεοφάνεια 1938. Χιλιάδες λαού ακολουθούν τους πνευματικούς τους ηγέτες, Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανό π. Φλωρίνης Χρυσόστομο και Επίσκοπο Κυκλάδων Γερμανό.

Άγια Θεοφάνεια 1948. Ανάμεσα στο κλήρο και το λαό, ο ομολογητής Μητροπολίτης π. Φλωρίνης Χρυσόστομος μεταξύ των Επισκόπων Διαυλείας Πολύκαρπου (αριστερά) και Μεγαρίδος Χριστοφόρου (δεξιά).

Άγια Θεοφάνεια 1951 απόκομμα από εφημερίδα της εποχής. Αριστερά διακρίνονται η ιεραρχία των Γ.Ο.Χ. με το κλήρο και δεξιά η λαοθάλασσα των πιστών. Εξαιτίας του ανεπανάληπτου αυτού γεγονός, η νεοημερολογίτικη εκκλησία άρχισε τη βία και τους σκληρότερους διωγμούς κατά των Γ.Ο.Χ.

Το αύριο ανήκει στο Θεό!

 

Το αύριο κατάντησε ένας εφιάλτης στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μας απασχολεί το αύριο, μας φοβίζει το μέλλον. Πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν με φόβο και αγωνία.
Απασχολεί το αύριο τον πατέρα τη μάνα. Τι να γίνουν τα παιδιά τους; Θα μπορέσουν να τα ζήσουν και να τα μεγαλώσουν; Θα μπορέσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν;
Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο νέος.
Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο γέροντας και η γερόντισσα. Αν αρρωστήσω, αν μείνω μόνος, αν με εγκαταλείψουν τα παιδιά μου; Αυτό το αν, απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους. Ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλή τον εαυτό του για το αύριο. Ποιος μας εξασφαλίζει το μέλλον, το αύριο;

Την απάντηση μας τη δίνει εκείνος που έκανε το σήμερα και το αύριο. Ο Κύριος είπε: «μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλλώμεθα; Πάντα γαρ τάυτα τα έθνη επιζητεί, οίδε ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων».(Ματθ. 6,31)
Η ανησυχία μας για το αύριο οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. Το παράδειγμα του Κυρίου είναι πολύ πειστικό.

Αυτός που μεριμνά για τα άνθη του αγρού, αυτός που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, είναι ποτέ δυνατό να αδιαφορήσει για τα παιδιά του;
Έχουμε ξεχάσει, έχουμε λησμονήσει, οι περισσότεροι άνθρωποι, ότι έχουμε πατέρα στον ουρανό. Σε απασχόλησε ποτέ εάν αύριο θα βγει ο ήλιος, εάν θα έχει οξυγόνο για να αναπνεύσεις;

Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, ότι αυτός που έβγαλε τον ήλιο χθες και έδωσε το οξυγόνο σήμερα, θα το κάνει και αύριο. Διότι γνωρίζει ότι το έχουμε ανάγκη.
Πού οφείλεται η ανησυχία αυτή για το αύριο;
Οφείλεται κατά μέγα μέρος στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό.
Είδες ποτέ το παιδί σου να ανησυχεί για το αύριο; Ποτέ! Γιατί άραγε; Διότι γνωρίζει ότι έχει πατέρα που φροντίζει για αυτό.

Γιατί εμείς λησμονούμε ότι έχουμε πατέρα που
μεριμνά και φροντίζει για μας; Για μια ματιά στο παρελθόν της ζωής σου. Δεν πέρασες δυσκολίες, δεν βρέθηκες πολλές φορές σε αδιέξοδο και όμως ο Θεός δεν σε εγκατέλειψε,
δεν σε άφησε.
Πόσες φορές δεν είδες το χέρι του Θεού να απλώνεται επάνω σου!
Γιατί τώρα ανησυχείς, γιατί αγωνιάς, γιατί
χάνεις τον ύπνο σου; Άλλαξε ο Θεός; Λιγόστευσε η δύναμη του; Μη γένοιτο!
Ο Θεός εξακολουθεί να είναι ο πατέρας σου. Σε σκέπτεται, σε αγαπά, σε παρακολουθεί. Το αύριο ανήκει στο Θεό. Στα χέρια Του βρίσκεται η ζωή μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας.
Εμπιστεύσου το Θεό. Άφησε τη ζωή σου στα χέρια Του. Μην ανησυχείς για το αύριο, για το μέλλον.
Ο Θεός θα σε αναλάβει κάτω από τη σκέπη του.Βέβαια εμπιστοσύνη στο Θεό δεν σημαίνει μοιρολατρεία, σταύρωμα των χεριών. Ο γεωργός θα σπείρει το χωράφι του, αλλά ο Θεός
θα βρέξει για να καρποφορήσει. Εμείς θα σκεφτούμε, θα σχεδιάσουμε. Αλλά ο Θεός θα πραγματοποιήσει. Ο προφήτης λέγει:
«Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμός 126,1)
Με αυτό το πνεύμα, με αυτή την πίστη, ο πιστός άνθρωπος εμπιστεύεται το παρόν και το μέλλον στα χέρια του Θεού...

ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΩ;

Κύριε γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο.

Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω.

Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος.

Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις.

Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού».

Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου, σε όλες τις λεπτομέρειες.

Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου!

Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου.

Να δω επίτέλους ποιός είμαι.

Μια μυστική φωνή μου λέει πως δεν θα άντεχα να δω τη φωτογραφία μου αυτή.

Και αν την έβλεπα, πως δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.

Γι'αυτό Κύριε είμαι ευχαριστημένος που Εσύ, γεμάτος αγάπη για μένα, κρατάς αποκλειστικά δική σου την φωτογραφία του πραγματικού εαυτού μου.

Γιατί ξέρω πως Εσύ θα δουλέψεις μέσα μου για να αποκαταστήσεις την πραγματική εικόνα του εαυτού μου και να την παρουσιάσεις μη έχουσα σπίλο ή ρυτίδα αλλά ίνα αγία και άμωμος.

Κύριε θέλω να σου δώσω την δυνατότητα να επεξεργασθείς μέσα μου τον εαυτό μου.[ ...;]

Εαυτέ μου

Σκάβε βαθειά το πηγάδι της αυτογνωσίας, της αυτομελέτης.

Ερεύνα το θέλημα του Θεού για τη ζωή σου.

Γίνου αναζητητής για βρεις μαργαριτάρια και ψηγμάτων χρυσού από το χρυσορυχείο του λόγου του Θεού (Ματθαίος ικ΄ 44-46)

Σκάβε και άνοιξε το χώρο της υπάρξεώς σου, για να αυξάνονται ποιο πολύ μέσα σου τα αποθέματα της χάριτος του θεού.

Βάλε όλο και ποιο βαθειά μέσα σου «τον θεμέλιον ...;ως έστιν Ιησούς Χριστός» (Α. Κορινθίους 3:2)

Αν θέλεις να ανέβεις «ψηλά», χαμήλωνε, σκάβε.

Σκάβε όλο και ποιο βαθειά.

Άνοιγε Κύριέ μου βαθειά το πηγάδι της αυτογνωσίας και της ταπείνωσης.

Γιατί προσεύχομαι ;

Όχι βέβαια για να απαριθμήσω στον Θεό τις αμαρτίες μου.

Όχι για να καυχηθώ για τα έργα μου.

Όχι για να ικανοποιήσω την συνείδησή μου, ότι δεν παρέλειψα το «καθήκον» της προσευχής.

Όχι για να κατακρίνω τους άλλους «αμαρτωλούς» που συνάντησα στο δρόμο μου.

Ούτε για να αρχίσω ή να τελειώσω «θρησκευτικά» τη μέρα μου.

Αλλά για να ζητήσω από τον πολυεύσπλαχνο Κύριο να καλύψει με το πολύ έλεός του, τα πολλά σφάλματά μου, τα ατελή και ελλιπή έργα μου, την έλλειψη αγάπης και κατανοήσεως των αδελφών μου, τις πολλές αμαρτίες μου.

Για αυτό προσεύχομαι!

Για να ανανεώσω τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου, αλλά και την εμπιστοσύνη μου στο έλεός του Θεού.

Και όταν προσεύχομαι να νοιώθω πως είμαι μπροστά στον άγιο Θεό.

Μπορεί να μας σώσει ο Χριστός σήμερα ;

Πολλές φορές ακούμε ερωτήματα σαν κι αυτά:

Από τι μας σώζει σήμερα ό Χριστός;

Ζούμε πλήθος προβληματισμών καθημερινά, μας πνίγει το άγχος και μας φοβίζει το μέλλον, η ένταση της ζωής είναι τρομερά δύσκολη, η χαρά και η ευτυχία βρίσκονται μακριά, όλα μεταβάλλονται και τίποτε δεν είναι σταθερό, δεν υπάρχει καμμιά ασφάλεια γι' αυτό στην ψυχή μας έχουμε αγω­νία και ανασφάλεια.

Ποιος άραγε μπορεί να μας σώσει απ’ όλα αυτά;

Μπορεί να μας λυτρώσει ο Χριστιανισμός και η Εκκλησία;

Χριστιανοί και μη Χριστιανοί είμαστε ίδιοι. Ζούμε όλοι στην...
... ίδια προ­βληματική κοινωνία, κάτω από το ίδιο άγχος, απάθεια και αβεβαιότητα.

Όλοι μας έχουμε το ίδιο ερώτημα: μπορεί ο χριστιανισμός να μας σώσε από το άγχος και την αγωνία; Ή διαφορετικά: τι είναι η σωτηρία πού προσφέρει ο Χριστός;

Τελικά από τί μας σώζει;


Η απάντηση μας προβληματίζει όλους. Ποιος μπορεί ν' απαντήσει από προσωπική εμπειρία;

Νομίζουμε πώς υπάρχει απάντηση στη ζωή των Αγίων της Εκκλη­σίας μας. Εκείνοι «θλιβόμενοι, κακουχούμενοι» αντιμετωπίζοντας καθημερινά τον θάνατο, τα φοβερά μαρτύρια, είχαν συγχρόνως μια βαθειά χαρά, γαλήνη πού ξεχείλιζε και αγκάλιαζε κι' αυτούς ακόμη τους δήμιους τους.

Η χαρά τους αυτή προέρχεται από την πραγματικότητα της και­νούργιας ζωής πού ζουν. Και η καινούργια αυτή ζωή δεν είναι δική τους. Είναι η ζωή του Χριστού με τον όποιο ενώθηκαν στο Βάπτισμα και την Ευχαριστία. Και ενωμένοι μαζί Του, καθώς οι μαθητές στις φλόγες της Πεντηκοστής, θεωρούν «οὐκ ἄξια τά παθήματα» του παρόντος «πρός τήν μέλλουσα δόξαν» πού θα τους αποκαλυφθεί.

Έτσι ζουν τη ζωή τους με τον Σταυρό και την Ανάσταση «θανατούμενοι καί ἰδού ζῶμεν», «χαίροντες ἐν τοῖς παθήμασί» τους. Σωτηρία γι' αυτούς είναι να ζουν μαζί με τον Χριστό δια της πίστεως και της ενερ­γοποιημένης αγάπης.

Η ζωή τους είναι μυστήριο; Είναι ένα αίνιγμα; Ίσως. Είναι όμως μια απάντηση. Για να βρούμε τη σωτηρία, για να δούμε από τι μας σώζει ο Χριστός, χρειάζεται πρώτα να Τον βρούμε.

Να ζηλώσουμε τη δόξα Του. Να ζήσουμε μαζί Του καθώς οι γιοι. Και τότε θα μπορέσουμε ν' απαντήσουμε και εμείς εμπειρικά.

Τι θα μου έλεγε ο Ιησούς σήμερα ; . . .

«Ψυχή, που λαχταράς να ακούσεις το λόγο μου, δεν είναι ανάγκη να ξέρεις πολλά ούτε να κάνεις κάποιες ειδικές σπουδές ή να πάς σε κάποια σεμινάρια, για να ευαρεστήσεις ενώπιον μου. Αρκεί να με αγαπάς πολύ Και να είσαι έτοιμη να κάνεις το θέλημα μου, γιατί αυτό είναι για σένα σωτήριο. »

.-Ναι, Κύριε μου Ιησού. Έτσι είναι. Κι εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω, όσο κι αν πέφτω.
Όμως φροντίζω να σηκώνομαι με τη χάρη Σου. Λοιπόν Σε ακούω, Κύριε.

.
« Μίλα μου, ψυχή αγαπημένη, που λες πώς με αγαπάς, όπως θα μιλούσες στη γλυκειά σου μανούλα , όταν σε είχε στη θερμή της αγκαλιά , ή στα γόνατα του αγαπημένου σου πατέρα και ένιωθες τους χτύπους της καρδιάς τους της γεμάτης αγάπη για σένα ».

.Και σε ρωτώ:

Δεν έχεις κάποια...
... παραγγελία να μου κάνεις ; . . .

Πες μου τα ονόματα των γονιών σου, των συγγενών σου, των φιλικών σου προσώπων, των προσώπων, πού έτσι ή αλλιώς βρίσκονται στο περιβάλλον σου ,στη δουλειά σου, στις κοινωνικές σου σχέσεις. Και μετά τα ονόματα ανάφερε μου τι θέλεις να κάνω για το καθένα. Δεν έκανε το ίδιο ο Ίάειρος ; . . .
Δεν έκανε το ίδιο ένας πονεμένος πατέρας για τον δαιμονισμένο γιο του ;
Δεν μου ανέφερε δακρυσμένη ή Χαναναία μάνα για την κόρη της ;
Δεν έκραξαν σε μένα οι δυο τυφλοί ζητώντας να τους χαρίσω το φως τους ;
Το ίδιο Και τόσοι άλλοι, τόσοι άλλοι ;
Πες μου λοιπόν τι θέλεις για αυτούς , και ζήτα το με θέρμη πολλή και πίστη ταπεινά και επίμονα.

Αγαπώ πολύ τις ευγενικές καρδιές, πού λησμονούν τον εαυτό τους χάριν των άλλων.

.Μίλα μου ,
για τους φτωχούς, πού θέλεις να ελαφρύνεις την κατάσταση τους
για τους αδικημένους, πού καταπιέζονται
για τους συκοφαντημένους, πού δεν μπορούν να αποδείξουν την αθωότητα τους
για τους αρρώστους, πού υποφέρουν
γιο τους κακούς, πού θα ήθελες να μεταστραφούν στο καλό
για τους μοναχικούς, πού μαραζώνουν στη μοναξιά τους
για τους απογοητευμένους από τη ζωή
για τους βυθισμένους στο βούρκο της αμαρτίας

και περικλεισμένους στη φυλακή των παθών τους.
για τους ποικίλως ψυχικά άρρωστους
για τα πρόσωπα, πού κάποτε σε αγαπούσαν, αλλά τώρα απομακρύνθηκαν από σένα,

αλλά τόσο πολύ θα ήθελες να ξανάρθουν πάλι κοντά σου .
Για όλους, για όλους και όλα, πού νιώθεις την ανάγκη να πεις θερμόν έναν λόγο, ένα αίτημα ιερό, μια ικεσία ολοκάρδια.

.Μην ξεχνάς πώς έχω υποσχεθεί να ακούω κάθε προσευχή, πού αναδύεται από τα βάθη της καρδίας , και που με τα φτερά της αγάπης με ταχύτητα αφάνταστα πιο μεγάλη από το φως διασχίζει τα άπειρα ύψη και φτάνει μπρος στον Ουράνιο θρόνο μου ως ευαρεστη και ιερή προσφορά.

.Δεν έχεις να μου ζήτησης κάποιες χαρές ; . . .

Γράψε, αν έτσι το θέλεις, έναν κατάλογο, όσο μακρύς κι αν είναι, όλων όσα λαχταράς, όλων των αναγκών σου και ανάφερε της στην αγάπη μου.

Όχι πώς δεν τα ξέρω όλα. Τα ξέρω όλα προτού καν να τα έχεις συνειδητοποιήσει.

Όμως θέλω να τα ακούσω με τη δική σου φωνή.

Θέλω να μου πεις ελεύθερα και άγαπητικά ότι και όπως το νιώθεις, ότι και όπως και όσο το λαχταράς.

Και πες μου, ψυχή αγαπημένη, με όλη την απλότητα,

ότι είσαι δούλη των αισθήσεων σου,
σκλάβα των παθών σου,
δέσμια της υπερηφάνειας σου,
πληγωμένη από την ευθιξία σου,
εγωιστική όσο δεν το φαντάζεσαι,
χαλαρή χωρίς προηγούμενο,
φιλύποπτη χωρίς λόγο,
φίλαυτη χωρίς όρια,
αδιάφορη και αμελής,
δυσκίνητη σαν παράλυτη,
δεμένη πολύ με τον κόσμο,
ολιγόπιστη στις δοκιμασίες σου,
πάμφτωχη σε αρετές,
με ασήμαντη πνευματική πρόοδο και ό,τι άλλο.

.Και ζήτα μου να έρθω να σε βοηθήσω στις προσπάθειες, που κατάβάλλεις,

στις πτώσεις σου, στις αγωνίες σου, στις απογοητεύσεις σου.
Φτωχό μου παιδί, ξέρω την κατάσταση σου πιο καλά από σένα,

αλλά πρέπει εσύ να έκθεσεις τον εαυτό σου ενώπιών μου .

Διστάζεις; Μα γιατί; Λησμονείς πώς πολλοί άγιοι μου, πού τώρα ζουν ένδοξοι στον ουρανό μαζί μου, είχαν τα ίδια ή και χειρότερα πάθη και ίδιες και σημαντικότερες πτώσεις και αμαρτίες;
Μη ξεχνάς κάποια Μαρία Αιγύπτια, κάποια Ταισία κάποια Πελαγία, κάποιους Ζακχαίους και ασώτους, κάποιους μεγάλους αμαρτωλούς όλοι αυτοί σιγά σιγά διορθώθηκαν, αγιάστηκαν , σώθηκαν, δοξάστηκαν.

.Μη διάτασεις ακόμη να μου ζήτησεις ό,τι καλό και για το σώμα σου, το μυαλό σου, ολόκληρο το είναι , δηλαδή υγεία, ευεξία, σωστή λειτουργία του λογικού σου, εσωτερική ισορροπία, αισιοδοξία, δυναμισμό, επιτυχία στις τίμιες προσπάθειες σου και ότι άλλο νιώθεις ως πιεστική ανάγκη.

Μπορώ όλα να σου τα δώσω, αρκεί όλα, ή κάποια από αυτά,

να είναι όντως απαραίτητα για τον αγιασμό και τη σωτηρία σου.

.Πρόσεξε όμως τα μέτρα μου δεν είναι γήινα, αλλά Ουράνια.

Μετρώ με μέτρο τη μακαριότητα του Ουρανού, με έκταση την αιωνιότητα...
Τι θέλεις όμως για σήμερα; Πες μου το. Και αν σε συμφέρει αληθινά, θα το έχεις.

Και ξέρεις πόσο θέλω το καλό σου!

Δεν έχεις κάποια σχέδια και προοπτικές ; ...

Ανάφερε μου τα όλα. ,
Αφορούν το τώρα
το μέλλον σου,
τη δουλειά σου,
την τακτοποίηση σου στη ζωή,
θέλεις να προσφέρεις κάποια χαρά στους γονείς σου,
στα μέλη της οικογένειας σου,
σε ψυχές, πού συνδέονται μαζί σου,
σε κάποιους, πού δοκιμάζονται πολύ;

Σε ότι τέλος πάντων; Κάνε το χωρίς δισταγμό.

.Ως προς εμένα δε, ψυχή μου αγαπημένη, δεν έχεις κάποιο ενδιαφέρον ιδιαίτερο για την μαζί μου σχέση τους; Δεν θέλεις να κάνεις κάτι πολύ καλό για τα φιλικά σου πρόσωπα, για όσους αγαπάς πολύ, αλλά με έχουν ξεχάσει;

Πες μου ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου και τα κίνητρα, πού σε ωθούν, και ποια μέσα θα ήθελες να χρησιμοποίησεις για το καλό τους...

.Κατάθεσε μου τις αποτυχίες σου και ζήτα μου να σου υποδείξω τις αιτίες τους.
Τι σε ενδιαφέρει για το έργο σου;

Είμαι, παιδί μου, Κύριος των καρδιών και μπορώ να τις οδηγήσω, όπου θέλεις, σύμφωνα βέβαια πάντα με τις αρχές, πού κατέγραψα με το αίμα μου πάνω στον σταυρό.

Και θα τους φέρω σιγά σιγά κοντά σου, συνοδοιπόρους σου, αρκεί να μην προβάλλουν πεισματικά εμπόδια, γιατί ποτέ δεν καταπατώ το δώρο της ελευθερίας, πού τους χάρισα.

Δεν έχεις στεναχώριες , Ω ! Παιδί μου αγαπημένο ...
.
Πες μου τις στενοχώριες σου με κάθε λεπτομέρεια.
Τι σε κάνει να κουράζεσαι,
να απογοητεύεσαι,
να δυσκολεύεσαι,
να στενοχωριέσαι;
τι ή ποιος τσαλακώνει την καρδιά σου;
Ποιος έχει συντρίψει τη φιλαυτία σου;
Ποιος σε υποτίμησε ή σε περιφρόνησε;
Πες μου τα όλα, όλα χωρίς δισταγμό.

.Θα σε ανακουφίσει αυτό. Και τελειώνοντας την αναφορά σου αυτήν πρόσθεσε μου, ότι συγχωρείς όλα και όλους, ότι τα λησμονείς όλα, ότι δεν θα επιτρέψεις να σου διώξουν αυτά την ειρήνη σου και δεν θα μειώσουν την αγάπη, πού όλα τα συγχωρεί. Και εγώ θα σε ευλογώ.

.Μήπως σε φοβίζουν κάποια κουραστικά ζητήματα; Υπάρχουν στην ψυχή, είναι αλήθεια, κάποιοι ακαθόριστοι φόβοι, πού ενώ είναι αδικαιολόγητοι, όμως σε κάνουν να τρομάζεις;

.

Εμπιστέψου τον εαυτό σου πλήρως σε μένα και την πρόνοια μου για σένα.
Βρίσκομαι παντού, ιδιαίτερα όμως πολύ κοντά σου, μέσα σου.

Τα βλέπω όλα, όσα σε αφορούν. Τα ξέρω όλα. Και μπορώ τα πάντα ως παντοδύναμος.

Μη φοβάσαι επομένως. Δεν θα σε αφήσω.

.

Μήπως υπάρχουν γύρω σου καρδιές, πού σου φαίνονται λιγότερες καλές από άλλοτε και πού ή αδιαφορία τους ή το ότι ίσως σε λησμόνησαν τις έκαναν να απομακρυνθούν από κοντά σου, αν και εσύ δεν έκανες τίποτε για αυτή τους την απομάκρυνση;

Παρακάλεσε με θερμά από τα βάθη της ψυχής σου και εγώ θα ξαναφέρω κοντά σου,

αρκεί να σου είναι χρήσιμες αναγκαία ή παρουσία τους για τον αγιασμό σου.
Λησμόνησε τες καλύτερα κι εσύ, όσο κι αν αυτό σου κοστίζει.

.

Τέλος . . .
Δεν έχεις κάποιες χαρές να μου ανακοίνωσεις;
Γιατί, αλήθεια, να μη με κάνεις μέτοχον κάθε χαρά σου;
Πες μου ποιος από χτες ή προχτές ή τέλος παντών τελευταία ήρθε
να σε παρηγόρησει ,
να σε ενθαρρύνει,
να σε βοηθήσει σε κάποια δυσκολία σου,
να σου χαρίσει ένα χαμόγελο,
ποιος και πώς σε έκανε να χάρεις;
Μπορεί να είναι κάποια επίσκεψη απρόσμενη,
κάποιο γράμμα ενθαρρυντικό,
μια αγγελία πού σε έκανε ευτυχισμένη,
ένας φόβος, πού ξαφνικά εξαφανίσθηκε,
μια επιτυχία, πού αμφέβαλλες, ότι θα πραγματοποιηθεί,
ένα δείγμα αγάπης δυνατό,
ένα ενθύμιο ή δώρο ακριβό αγάπης και φιλίας,
μια δοκιμασία, πού σε δυνάμωσε τελικά.

.Όλα αυτά και τόσα άλλα εγώ τα φρόντισα
και τα φροντίζω για σένα, ψυχή αγαπημένη.
Πώς λοιπόν να μη μου δείξεις την χαρά σου, την ευγνωμοσύνη σου και να μη μου επαναλαμβάνεις ασταμάτητα τις «εκ βαθέων» ευχαριστίες σου;

.Μην ξεχνάς, ψυχή αγαπημένη, ότι ή ευγνωμοσύνη τραβάει την ευεργεσία κοντά της.
Μη λησμονείς, ότι ή ευγνωμοσύνη συγκινεί τον ευεργέτη.
Μη σου ξεφεύγει πώς ή ευγνωμοσύνη εξευγενίζει και ομορφαίνει αφάνταστα την ψυχή,
την κάνει ιδιαίτερα χαριτωμένη και πάρα πολύ αξία περισσότερων χαρίτων και ελέους!».

.
Αυτά δεν θα μου έλεγες σήμερα, Ιησού γλυκύτατε;

Τα άκουσα με αφάνταστη χαρά.
Για όλα αυτά Σε ευχαριστώ Και θα Σε ευχαριστώ πάντα «εκ ψυχής», Κύριε μου.
Κύριε της αγάπης και του ελέους, και θα συμμορφωθώ με όλες τις υποδείξεις Σου.
Είναι τόσο όμορφες Και πηγή ευλογιών Σου για μένα! Αμήν !

Για μια αγάπη που κατακτά και ξεπερνά τον θάνατο!

Η δική μου πίστη γεννήθηκε από την εμπειρία του ζώντος Χριστού. Πώς και πότε γεννήθηκε; Δεν γνωρίζω, δεν θυμούμαι. Το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε φορά που ανοίγω το Ευαγγέλιο και διαβάζω για το Χριστό, διαβάζω τους λόγους Του, διαβάζω τη διδασκαλία Του, επαναλαμβάνω συνειδητά, με όλη μου την καρδία και την ύπαρξη, όσα είπαν, εκείνοι που εστάλησαν να συλλάβουν τον Χριστό και που επέστρεψαν στους Φαρισαίους χωρίς Αυτόν: «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτως ο άνθρωπος». Συνεπώς αυτό που ξέρω πρώτα από όλα είναι πως η διδαχή του Χριστού είναι ζωντανή και πως τίποτε το γήινο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Και πως αυτή η διδασκαλία είναι γι’ Αυτόν, για την αιώνια ζωή, για τη νίκη πάνω στο θάνατο, για μια αγάπη που κατακτά και ξεπερνά τον θάνατο. Γνωρίζω επίσης πως σε μια ζωή όπου το κάθε τι φαίνεται τόσο δύσκολο και επίμονο, η μόνη σταθερά που ουδέποτε μεταβάλλεται και ουδέποτε εκπίπτει είναι αυτή η εσωτερική γνώση πώς ο Χριστός είναι μαζί μου. «Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς. έρχομαι προς υμάς». Έρχεται δε και δίνει το αίσθημα της παρουσίας Του μέσα από την προσευχή, από το ρίγος της ψυχής,μέσα από μια χαρά, τόσο ζωντανή όσο και ακατανόητη, μέσα από τη μυστηριακή, αλλά και τόσο βέβαιη παρουσία Του στις ακολουθίες και στα μυστήρια της Εκκλησίας. Αυτή δε η ζωντανή εμπειρία διαρκώς αναπτύσσεται, αυτή η γνώση, αυτή η συνειδητοποίηση που κάνει τόσο εμφανές πως ο...
... Χριστός είναι εδώ, και πως ο λόγος Του έχει εκπληρωθεί: όποιος Με αγαπά, «και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν». Και είτε βρίσκομαι μέσα στο πλήθος, είτε είμαι μόνος, αυτή η βεβαιότητα της παρουσίας Του, αυτή η δύναμη του λόγου Του, αυτή η χαρά της πίστης σ’ Αυτόν παραμένει κοντά μου. Αυτή είναι η μόνη απάντηση και απόδειξη.

Ευλογείτε! (Ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσουμε όλοι!)

Πόσες φορές έτυχε να νιώσουμε θαυμασμό κοιτάζοντας το μεγαλείο της φύσης! Πόσες φορές απολαύσαμε ένα ηλιοβασίλεμα, μια εξαίσια μουσική, ένα νόστιμο φαγητό, ή μια απλή όμορφη ανθρώπινη στιγμή! Πώς ανταποκριθήκαμε στο αίσθημα αυτό της ικανοποίησης; Πώς αντιδράσαμε στην απόλαυση της στιγμής αυτής;

Δίπλα σου βλέπεις ένα παιδί να κοιτάζει με λαχτάρα ένα γλυφιτζούρι, αλλά είναι φανερό ότι δεν έχει χρήματα για να το αγοράσει. Κι εσύ έχεις πρόχειρα κάτι ψιλά. Το φωνάζεις λοιπόν, και του αγοράζεις το αντικείμενο του πόθου του. Αυτό, όλο χαρά, το παίρνει, και το βλέπεις να το απολαμβάνει χαρούμενο. Η δική σου ανταμοιβή είναι η δική του χαρά.Όμως, πώς άραγε θα σου φαινόταν, αν έφευγε από δίπλα σου, και δεν σου έλεγε ένα απλό: “ευχαριστώ”; Αν δεν σου έριχνε ούτε καν μια ματιά, αλλά...
... σου γύριζε την πλάτη και έφευγε αφοσιωμένο στο δώρο που ΕΣΥ του αγόρασες;

Ένας φτωχός βρίσκεται έξω από την πόρτα σου. Πεινάει και κρυώνει. Τον καλείς, του δίνεις να φάει, του προσφέρεις ρούχα και ζεστασιά, και τον βλέπεις να τα απολαμβάνει με χαρά. Ναι, εσύ νιώθεις καλά με αυτό που έκανες. Όμως, πώς θα ένιωθες, αν δεν άκουγες από τα χείλη του ούτε ένα ευχαριστώ; Αν τον έβλεπες να σου γυρίζει την πλάτη και να φεύγει σαν να μην υπήρχες;

Το παιδί σου τρώει απέναντί σου στο οικογενειακό τραπέζι. Βλέπεις ότι θέλει να πιάσει το αλάτι, που όμως είναι μακριά του και δεν φτάνει. Του το δίνεις, κι εκείνο το παίρνει και κάνει τη δουλειά του, χωρίς να πει τίποτα. Και του λες:

-Τα ευγενικά παιδιά λένε: “Ευχαριστώ!”

Ναι, στα παιδιά μας ξέρουμε να κάνουμε μαθήματα ευγένειας. Και ξέρουμε καλά την απογοήτευση βλέποντας την αχαριστία κάποιου που ευεργετήσαμε. ΕΜΕΙΣ όμως, πώς συμπεριφερόμαστε απέναντι στον Μεγάλο Ευεργέτη μας τον Θεό;

Κάποτε ο Ιησούς Χριστός, “…ενώ έμπαινε σε κάποια κωμόπολη, τον συνάντησαν δέκα άνθρωποι λεπροί, οι οποίοι στάθηκαν από μακριά· κι αυτοί ύψωσαν φωνή, λέγοντας: ΄΄Ιησού, επιστάτη, ελέησέ μας΄΄. Και όταν τους είδε είπε: ΄΄Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας στους ιερείς΄΄. Και ενώ πορεύονταν, καθαρίστηκαν.

Ένας, όμως, απ’ αυτούς, βλέποντας ότι γιατρεύτηκε, επέστρεψε με δυνατή φωνή δοξάζοντας τον Θεό. Και έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του, ευχαριστώντας τον· κι αυτός ήταν Σαμαρείτης.

Και ο Ιησούς, αποκρινόμενος, είπε: ΄΄Δεν καθαρίστηκαν οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Δεν βρέθηκαν άλλοι να επιστρέψουν για να δοξάσουν τον Θεό, παρά μονάχα αυτός ο αλλογενής;΄΄ Και του είπε: ΄΄Σήκω, πήγαινε· η πίστη σου σε έσωσε΄΄.” (Λουκάς 17/ιζ: 12-19).

Δες ότι ο Χριστός, έκανε μεν την ευεργεσία του και στους δέκα, χωρίς να περιμένει ευχαριστίες. Όμως δες επίσης πόσο εκτίμησε αυτό το “ευχαριστώ” του ενός! Δες τι του είπε: “Η πίστη σου σε έσωσε”. Και εκτός από τη θεραπεία, για ένα “ευχαριστώ”, του έδωσε και ΣΩΤΗΡΙΑ!

Καθημερινά, δεχόμαστε αμέτρητες ευεργεσίες από τον Θεό. Κάθε στιγμή, το κάθε τι καλό γύρω μας είναι δικό Του δώρο. Η ίδια η ζωή μας! Άραγε, ΕΜΕΙΣ, θυμόμαστε να Τον ευχαριστήσουμε; Ο λεπρός, γύρισε πίσω για να το κάνει. Εμείς, σηκώσαμε έτσι απλά τα μάτια μας στον ουρανό, να πούμε από μέσα μας ένα: “Ευχαριστώ”; Ή συμπεριφερόμαστε στον Μεγάλο Ευεργέτη μας σαν να μην υπάρχει;

Βέβαια, είναι τόσες οι ευεργεσίες, που μόνο με αδιάλειπτη προσευχή είναι δυνατόν να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα. Όμως υπάρχουν στιγμές, που αυτή η ευγνωμοσύνη μπορεί να γίνει δυνατότερη. Στιγμές που νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ένα: “Ευχαριστώ”. Στιγμές που θα φαινόταν αγένεια να μην το κάνουμε!

Άραγε, πόση ευγνωμοσύνη νιώθουμε για το καθημερινό μας φαγητό; Θυμόμαστε να προσευχηθούμε πριν το βάλουμε στο στόμα μας; Μήπως το τρώμε χωρίς μια λέξη στον Θεό, και του γυρίζουμε την πλάτη σαν τον αγνώμονα φτωχό στο παράδειγμα της αρχής αυτού του άρθρου; Ή μήπως η προσευχή μας στο φαγητό έγινε μια συνήθεια – παπαγαλία, και δεν θυμόμαστε καν αν προσευχηθήκαμε, ενώ δοκιμάζουμε τις πρώτες μπουκιές;

Πότε για τελευταία φορά είπες ένα “ευχαριστώ” στον ουρανό, μυρίζοντας το όμορφο άρωμα ενός λουλουδιού;

Πότε βλέποντας ένα χαριτωμένο ζωάκι να κάνει τα καμώματά του, ευχαρίστησες τον Σχεδιαστή του;

Πότε ευχαρίστησες τον καταπληκτικό αυτόν Καλλιτέχνη, θαυμάζοντας τον υπέροχο φυσικό πίνακα ενός πολύχρωμου ηλιοβασιλέματος;

Πότε προσευχήθηκες σ’ Αυτόν, να τον ευχαριστήσεις για τις στιγμές αγάπης που πέρασες το βράδι με το σύντροφό σου, μέσω του έρωτα που Αυτός δημιούργησε;

Πότε ακούγοντας μια μελωδία, ένιωσες την καρδιά σου γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον δημιουργό του ήχου και της ακοής;

Πότε τον ευχαρίστησες, βλέποντας τους ηλικιωμένους γονείς σου, που σε αξίωσε να τους έχεις ακόμα μαζί σου στη ζωή;

Πότε καμαρώνοντας τα παιδιά σου, Τον ευχαρίστησες για την ευλογία Του στην οικογένειά σου;

Πότε η δροσιά από το απαλό αεράκι σε έκανε ανατριχιάζοντας να Τον ευχαριστήσεις με όλες σου τις αισθήσεις, επειδή νιώθεις γύρω σου τον κόσμο Του;

Λόγοι αμέτρητοι, ευεργεσίες χωρίς τέλος, στιγμές ευχαριστίας μικρές και μεγάλες, σπουδαίες και απλές. Όμως πόσο τις αντιλαμβανόμαστε; Πόσο τις εκτιμούμε; Πόσο ευχαριστούμε Αυτόν που μας χαρίζει απλόχερα τα πάντα;

Πριν από λίγο, απολαμβάνοντας στο ραδιόφωνο μια μελωδία που μου άρεσε πολύ, ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω Εκείνον που με αξίωσε να ζω και να απολαμβάνω τη δική Του κτίση. Τότε σκέφτηκα ότι δεν είμαι πάντα τόσο ευγενικός, και ότι θα’ πρεπε να είμαι πιο ευγνώμων στον Θεό μου. Και θέλησα να μοιρασθώ μαζί σας αυτές τις σκέψεις.
Ευλογείτε!